Pamiętam jak byłam strasznie mała (wiem, to prawie niemożliwe, jestem nadal mała), to babcia znalazła sposób jak mnie namówić do jedzenia. Byłam typowym niejadkiem, nie chciałam nic jeść. A jak już coś wzięłam do buzi, to rosły mi takie gule jak u chomika. A więc babcia sprytnie kroiła kanapkę na części (jak do pociągu, ale na mnie to nie działało). I ja siedziałam pod stołem i kradłam po jednym kawałku. A babcia wtedy: "Ojeeeej! Ktoś mi ukradł kanapkę! Jakiś złodziej! Gdzie on jest!?" No a ja w śmiech oczywiście. I kolejną mini kanapeczkę kradłam. I tak w kółko, aż wszystko nie znikło. I tak nauczyłam się jeść normalnie.
Jeździłam z babcią na działkę pod Kraków często. Mieliśmy tam drewniany domek. Sadziłam tam kwiatki, plewiłam truskawki. I zbierałam ślimaki bez muszelki do słoika z solą, żeby liści nie zjadały. Wielkie polowania wieczorami, szczególnie po deszczu były. A na wiosnę plotłyśmy wianki ze stokrotek. Na starej śliwie zawiesiła mi i bratu huśtawkę i aż do czasów piaskownicy to była wielka atrakcja i najlepsza zabawa. Paliła nam ogniska. Wieczorami siadaliśmy na tarasie, z zaparzoną melisą (zerwaną wcześniej) i babcia opowiadała-bo ja kazałam jej opowiadać. Czasem maliny można było pozjadać z krzaczków, czasem mój ulubiony agrest. A jak rok był dobry, to i jabłka, śliwki czy morele obrodziły.
Babcia miała w domu całą szafę materiałów. Czasem z moją kuzynką zakradałyśmy się tam i owijałyśmy się w jakieś skrawki, jakieś szale i robiłyśmy pokaz mody. Robiłyśmy rewie jazdy figurowej na parkiecie w przedpokoju. I miałyśmy skrytkę swoją za wersalką, a czasem tam mieszkał potwór, przed którym uciekałyśmy.
Z babcią też byłam nad morzem. Kiedyś, dawno temu na wakacjach. I chodziłam z nią wzdłuż plaży i kazałam babci śpiewać. A babcia nie znała więcej piosenek, to je wymyślała! I kazałam babci opowiadać. Chciałam poznać wszystkie jej historie. Opowiadać jak żyła, jak to był jak była w moim wieku. I jak to się stało, że przyjechała do Krakowa. Pamiętam jedną historie, która zawsze wywoływała dreszcze... Babcia pracowała jako bileterka w tramwaju, mniej więcej jak była w moim wieku. Wstawała przed 4, żeby złapać pierwszy tramwaj, a kończyła prace późno, równo z ostatnim kursem. I pewnego wieczora, zima, ciemno, pusto na ulicy, babcia drepta sobie z pętli do mieszkania. I słyszy jakieś tupanie za nią. Odwraca się, a tam jakiś facet. Przestraszona przyspiesza. A on za nią. Ona skręca w jakaś pierwszą lepszą uliczkę, a on za nią. Teraz to już śmiertelnie się boi. I w długą, biegnie, biegnie ile sił jej w nogach po całym dniu pracy zostało. Dobiega do klatki, wchodzi na piętro, wygląda przez okno, a tam facet pod klatką stoi. A innym razem opowiadała jak kawalerowie do niej z Podlasie przyjeżdżali z walizką pełną kiełbasy, żeby za mich wyszła za mąż. I o zabawach przy radiu, jednym na dwie wsie. I jak krowy pasła, jak zasnęła i zgubiła swoją mućkę. O babci to można by napisać książkę. Bo moja babcia była najlepsza na świecie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz